Hace algunos meses tuve que soporta

Hace algunos meses tuve que soportar el peor momento de mi vida: la muerte de mi padre. Tenía cáncer.
En nuestra sociedad ya no es normal tener un duelo largo y llorar a quién se ha ido: hay que trabajar. Además hay que diligenciar una montaña de documentos para notificar lo sucedido a una buena cantidad de entidades. Cuando terminé con todo eso, decidí vaciar el apartamento de mi padre.
Es una de las tareas más difíciles que he enfrentado.
Al clasificar cada cosa, la ausencia de mi padre se hacía cada vez más presente. Casi cada objeto estaba relacionado con algún recuerdo. Y había mucho por clasificar.
Necesité dos semanas para poder deshacerme de una vida de pertenencias que reposaba en el apartameneto de soltero de mi padre. Hubo cosas que debí vender, regalé otras tantas e incluso me vi obligada a envíar algunas de ellas al basurero. Cajas llenas de platos y ollas, ropa, muebles, artículos de oficina y muchos otros cachivaches.
Me deshice de lo acumulado durante toda una vida. Una historia que seguramente cada uno de nosotros conoce.
Para obtener todas estas cosas, mi padre tuvo que haber dedicado una buena cantidad de tiempo, dinero y esfuerzo, todo para que yo acabara por tirarlas o deshacerme de ellas con gran dificultad. Estamos destruyendo nuestro planeta con tal de llenar una corta vida de pertenencias (en muchos casos innecesarias) que usamos con poca frecuencia y en ocasiones nunca. Algunas de ellas pasan a la historia el mismo día de su compra.
Yo decidí que no quería que algo así fuera mi vida «normal».
Me embarqué en un experimento que duraría 200 días en el que haría mi mejor esfuerzo por no comprar nada nuevo.
Como muchas de las personas con un ingreso fijo, nunca había sido muy disciplinada cuando se trataba de hacer compras. Si podía permitírmelo e incluso si no podía, lo más probable es que lo comprara pensando «Bueno, ¿y por qué no?». ¿Podría entonces sobrevivir 200 días sin rendirle culto al Centro Comercial?
Pues sí. A excepción de los alimentos, las medicinas, y los artículos básicos de aseo personal. Pedí prestado, compré de segunda o me las arreglé para vivir si una u otra cosa, y esto fue lo que aprendí:
Ya hay demasiadas cosas en el mundo.
Recorriendo tiendas de artículos de segunda mano, clasificados en línea, y grupos en Facebook dedicados a comprar y vender mercancía me sorprendí mucho de ver la enorme cantidad de cosas que los humanos hemos creado hasta ahora. Montañas de ropa, toneladas de muebles, platos, ollas, bastones: un océano casi inimaginable de bagatelas. Todas estas cosas son tiradas, y aún más son producidas. Creo que no hay necesidad de algo así.
La gente compra compulsivamente.
Mientras intentaba satisfacer mis necesidades con ayuda de los artículos de segunda mano me impresionó la cantidad de cosas nuevas que hay allí. Cosas que nunca fueron usadas y que reposan incluso con la tirilla con su precio y empaque original: desde velas con esencias hasta ropa completamente nueva llenándose de polvo en los pasillos de las «Second hand». Eso me mostró que el acto mismo de comprar ya tiene poco que ver con la necesidad de uno u otro objeto, e incluso con el hecho de quererlo; se parece más a un acto compulsivo que debía ser realizado, nada más.
Hay un estigma irracional en contra de lo que ha sido usado previamente.
Tal y como lo escribí en mi blog, obtuve un montón de respuestas interesantes acerca del aspecto higiénico de mi experimento. Muchos sentían que comprar ropa, muebles y otros bienes de segunda era algo sucio y hasta rudo. ¡Pero qué mentalidad más extraña! Esas mismas personas estarían felices de donar lo que ya no usan a asociaciones de caridad. Supongo que piensan que lo usado está bien para los pobres, pero no para «nosotros».
Los grandes supermercados no son algo que nosotros necesitemos: los necesitan las grandes corporaciones.
Durante los 200 días de mi experimento me dí cuenta que no necesito ir a una gran tienda para comprar lo que necesito: hay muchos pequeños locales en mi comunidad. Las tiendas de «Segunda Mano» y los clasificados fueron suficientes para satisfacer la mayoría de mis necesidades. Nuestros barrios y sus tiendas también tienen lo necesario para vivir bien, y hay un buen número de personas que están dispuestas a venderlo o obserquiarlo a cambio de una sonrisa o un trueque.
Cuando nada es nuevo, nada es caro.
Sin lugar a la menor duda, mi cuenta bancaria descansó bastante durante estos 200 días. Lo de segunda es mucho más económico: la calidad y la utilidad de los artículos es la misma.
Se siente mucho mejor pagarle a una persona en vez de a una corporación.
En específico cuando compras a través de los clasificados. Pude notar que la mayoría de los vendedores son gente honesta y dispuesta a ayudar. Eran personas normales que querían recuperar una porción del dinero al vender artículos en buenas condiciones. Me sentí muy bien de saber que el dinero que estaba pagando sería usado por alguien como yo, y no por una corporación sin rostro.

Kết quả (Việt) 1:

Một vài tháng trước đây đã phải chịu đựng những khoảnh khắc tồi tệ nhất của cuộc sống của tôi: cái chết của cha tôi. Ông bị ung thư.Trong xã hội không còn bình thường có một trận đấu dài và khóc người đã biến mất: làm việc. Ngoài ra nên điền vào một ngọn núi của tài liệu để báo cáo những gì đã xảy ra với rất nhiều thực thể. Khi tôi đã được thực hiện với tất cả những gì, tôi quyết định để trống các căn hộ của cha tôi.Đây là một trong những nhiệm vụ khó khăn nhất mà tôi đã phải đối mặt.Phân loại mỗi điều, sự vắng mặt của cha tôi đã trở thành hiện nay hơn bao giờ hết. Hầu hết mọi đối tượng là một số liên quan đến bộ nhớ. Và đã có nhiều phân loại.Tôi cần hai tuần để có thể thoát khỏi bản thân mình một đời của đồ đạc trong căn hộ của bằng cử nhân của cha tôi được nghỉ ngơi. Có những điều mà tôi nên bán, tôi đã cho nhiều người khác và thậm chí buộc phải gửi một số người trong số họ cho thùng rác. Hộp của món ăn và chậu, quần áo, đồ nội thất, thiết bị văn phòng và nhiều tiện ích khác.Tôi đã thoát khỏi của tích lũy qua một đời. Một câu chuyện mà chắc chắn mỗi người chúng ta biết.Cho tất cả những việc này, cha tôi đã phải đã dành rất nhiều thời gian, tiền bạc và công sức, tất cả vì vậy tôi đã kết thúc bằng cách bắn chúng hoặc để loại bỏ chúng rất khó khăn. Chúng tôi đang phá hủy hành tinh của chúng tôi để điền vào một cuộc đời ngắn của đồ đạc (trong nhiều trường hợp không cần thiết) sử dụng thường xuyên và đôi khi không bao giờ. Một số người trong số họ trở thành lịch sử cùng ngày mua hàng.Tôi quyết định rằng tôi không muốn rằng bạn một cái gì đó bên ngoài đời 'bình thường'.Tôi bắt tay vào thử nghiệm mà có thể cuối cho 200 ngày mà sẽ làm cho nỗ lực tốt nhất của tôi để không mua bất cứ điều gì mới.Giống như nhiều người trong số những người có thu nhập cố định, nó đã không bao giờ được rất kỷ luật khi nó đến để mua sắm. Nếu bạn có thể cho tôi, và thậm chí nếu ông không thể, có khả năng để mua nó suy nghĩ "Vâng, và lý do tại sao không?". Có thể nó sau đó tồn tại 200 ngày mà không có thờ cúng ông đến các trung tâm?Có thể có. Ngoại trừ thực phẩm, dược phẩm và mặt hàng vệ sinh cá nhân cơ bản. Tôi hỏi mượn, mua thứ hai hoặc tôi quản lý để sống, nếu một hoặc một điều, và đây là những gì tôi đã học được:Chúng ta có quá nhiều điều trên thế giới.Thông qua các cửa hàng cũ, rao vặt trực tuyến và các nhóm trên Facebook dành riêng cho mua và bán hàng hóa tôi marveled tại bao nhiêu có thể xem số lượng lớn những điều mà con người đã tạo ra cho đến nay. Các ngọn núi của quần áo, tấn của đồ nội thất, món ăn, chậu, người Ba Lan: một đại dương gần như tưởng tượng của trifles. Tất cả những điều này được kéo, và thậm chí nhiều hơn được sản xuất. Tôi nghĩ rằng đó là không cần một cái gì đó như là tốt.Người mua đưa.Mientras intentaba satisfacer mis necesidades con ayuda de los artículos de segunda mano me impresionó la cantidad de cosas nuevas que hay allí. Cosas que nunca fueron usadas y que reposan incluso con la tirilla con su precio y empaque original: desde velas con esencias hasta ropa completamente nueva llenándose de polvo en los pasillos de las «Second hand». Eso me mostró que el acto mismo de comprar ya tiene poco que ver con la necesidad de uno u otro objeto, e incluso con el hecho de quererlo; se parece más a un acto compulsivo que debía ser realizado, nada más.Hay un estigma irracional en contra de lo que ha sido usado previamente.Tal y como lo escribí en mi blog, obtuve un montón de respuestas interesantes acerca del aspecto higiénico de mi experimento. Muchos sentían que comprar ropa, muebles y otros bienes de segunda era algo sucio y hasta rudo. ¡Pero qué mentalidad más extraña! Esas mismas personas estarían felices de donar lo que ya no usan a asociaciones de caridad. Supongo que piensan que lo usado está bien para los pobres, pero no para «nosotros».Los grandes supermercados no son algo que nosotros necesitemos: los necesitan las grandes corporaciones.Durante los 200 días de mi experimento me dí cuenta que no necesito ir a una gran tienda para comprar lo que necesito: hay muchos pequeños locales en mi comunidad. Las tiendas de «Segunda Mano» y los clasificados fueron suficientes para satisfacer la mayoría de mis necesidades. Nuestros barrios y sus tiendas también tienen lo necesario para vivir bien, y hay un buen número de personas que están dispuestas a venderlo o obserquiarlo a cambio de una sonrisa o un trueque.Cuando nada es nuevo, nada es caro.Sin lugar a la menor duda, mi cuenta bancaria descansó bastante durante estos 200 días. Lo de segunda es mucho más económico: la calidad y la utilidad de los artículos es la misma.Se siente mucho mejor pagarle a una persona en vez de a una corporación.En específico cuando compras a través de los clasificados. Pude notar que la mayoría de los vendedores son gente honesta y dispuesta a ayudar. Eran personas normales que querían recuperar una porción del dinero al vender artículos en buenas condiciones. Me sentí muy bien de saber que el dinero que estaba pagando sería usado por alguien como yo, y no por una corporación sin rostro.